We ontmoetten Erik voor het eerst, zo wat 20 jaar geleden, in mei 1993 tijdens het baskettoernooi voor de Leuvense secundaire scholen. Erik was toen coach van de basketploeg van het Sint-Pieterscollege.
Door z’n geëngageerd optreden, z’n pedagogische opleiding en z’n basketopleiding en ervaring was hij de geknipte persoon om onze jeugdwerking te komen versterken.
Na een gesprek met hem konden we hem aan boord halen om in het seizoen ‘93-‘94 de Fiba-juniors onder z’n hoede te nemen. In zijn ploeg speelde toen o.a. Gary Terclavers en twee van mijn zonen. Na drie seizoenen verliet
Erik de club om zich over de 1ste ploeg van BC Strombeek te ontfermen. Kort nadat we tijdens het eindeseizoensetentje
met de trainers, Frie, Eriks vriendin en levenspartner, hadden leren kennen, kwam ze in tragische omstandigheden om het leven.
Dit was een zeer zware klap voor Erik.
Toen we hem enkele seizoenen later, tijdens een wedstrijd van ons A-team, tegenkwamen, vroegen we hem of hij nog geen zin had om terug te keren. Hij ging hier zeer graag op in. Zijn verwachtingen in het werken met seniors waren toch wel niet volledig ingelost.
In het seizoen 2001-2002 ging hij terug van start als coach van onze Fiba-juniors.
Onze jeugdwerking was ondertussen al fel geëvolueerd en met heel wat spelers, die nu op het niveau van eerste landelijke spelen, stoomde Erik onmiddellijk naar de top.
In het Nederlandse Weert ging hij in 2002 met z’n jongens het internationaal kersttoernooi winnen. In 2003 eindigde hij met z’n ploeg derde in de landelijke competitie en wonnen ze de Beker van Vlaams-Brabant. Hiermee vermelden we slechts enkele van de successen die hij behaalde.
Erik trainde dan nog één jaar onze B-ploeg in tweede landelijke.
Met de juniors kon hij vaak om diverse redenen (meetrainen en meespelen met andere ploegen, examens, …) niet rekenen op z’n spelers. Erik die steeds zeer graag gestructureerd, teachend z’n ploeg tijdens trainingen en wedstrijden wou begeleiden, kreeg het hier moeilijk mee.
We stelden hem voor de landelijke kadetten onder z’n hoede te nemen.
Dit werd z’n “roeping”.
Hier heeft hij zich 100% kunnen geven en groeide hij nog enorm door als coach, en begeleider van onze basket-adolescenten.
In de twee opeenvolgende seizoenen 2006-2007 en 2007-2008 slaagde hij erin om met z’n kadetten kampioen
van België te worden. Sommige jongens hadden het geluk dit tweemaal te mogen beleven. Begrijpelijk dan ook dat Erik door hen op de handen werd en nog steeds wordt gedragen.
Door z’n optreden kreeg Erik respect en waardering van z’n collega’s in onze club, maar ook van de coaches die hij ontmoette in heel ons land.
We hebben het geluk gehad – zoals z’n werkcollega Pieter Van den Bosch het stelde – één van de beste Belgische jeugdcoaches in ons midden gehad te hebben.
Na het niet kunnen deelnemen aan het internationaal kersttoernooi van Wevelgem, keek Erik uit naar een eventuele deelname tijdens het paasweekend aan een ander internationaal toernooi in Bertrange in Luxemburg. Maar het moest een toernooi op niveau zijn! Zo kennen we Erik, het kon vaak niet goed genoeg zijn, het moest uitstekend zijn.
Dit seizoen ging het sportief wat minder met z’n ploeg. Bewonderenswaardig was hoe hij echter enthousiast achter z’n ploeg, achter elk van z’n spelers bleef staan.
Het is zeer jammer dat we Erik zullen moeten missen, z’n passie, z’n gedrevenheid, z’n basketkennis, kortom zijn innemende persoonlijkheid.
Voor Leuven Bears
Yves Buccauw